ഒന്ന്

സ്റ്റേഷനിൽ ഇറങ്ങിയത് മുതൽ നിരുപദ്രവകാരികളായ തെരുവ് നായ്ക്കളാണ് കൂട്ട്.. പേരിന് പോലും മറ്റൊരു ജീവിയെ  കാണാനില്ല..ആനന്ദ് ആറരയോടെയേ എത്തൂ. ഇവിടേയ്ക്കുള്ള  ആദ്യ ബസിന്റെ  സമയമാണത്.

യാത്ര വിചാരിച്ചതിലും കഠിനമായിരുന്നു.  വരൾച്ചയുടെ നാട്ടിൽ നിന്നും  ഗവേഷണം മതിയാക്കി ഇങ്ങോട്ട് പോരുമ്പോൾ പ്രധാന  ആശങ്ക തണുപ്പിനെക്കുറിച്ചായിരുന്നു.  വിറങ്ങലിച്ചിരിക്കേണ്ടി വന്നു രാത്രി വണ്ടിയിൽ . പ്രതിരോധത്തിനായി എടുത്തണിഞ്ഞതൊന്നും തന്നെ മതിയാവാത്ത അവസ്ഥ. പുറത്ത് മഞ്ഞോ മഴയോ എന്നൊന്നും  തിരിച്ചറിയാനാവുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല. കൃത്യമായി വിളിച്ചുണർത്താൻ അലാറമുണ്ടായിട്ടും മയങ്ങാൻ കൂട്ടാക്കാതെ, അടഞ്ഞ തീവണ്ടിക്കൂട്ടിൽ, ചൂളം വിളികൾ എണ്ണിയെണ്ണിക്കിടന്നു. ഒറ്റയ്ക്കാണ് എന്ന ബോധം  ശക്തമാകുന്നത് ഇത്തരം സമയങ്ങളിലാണ്.

ജോലി സംബന്ധമായ പറിച്ചു നടൽ മാത്രമല്ല ഈ വരവിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം. ആനന്ദിനെ കാണേണ്ടതു കൊണ്ട് കൂടിയാണ്.

വളരെക്കാലമായി അവൻ വിളിക്കുന്നുവെങ്കിലും, ആരോടെങ്കിലും അനുവാദം ചോദിച്ചു വാങ്ങേണ്ട ബാധ്യത ഇല്ലാതിരുന്നിട്ടു പോലും, ജോലിക്കാര്യം പറഞ്ഞല്ലാതെ ഇവിടേയ്ക്ക്  തുനിഞ്ഞിറങ്ങാൻ പ്രയാസമായിരുന്നു.
പരിചിതമായ വഴികളിൽ നിന്നും മാറി നടക്കണമെന്നും കുറച്ചൊന്നലയണമെന്നും തോന്നിയിട്ട് കാലം കുറെയായി.

പറയാതെ തന്നെ ഉള്ളറിഞ്ഞു പെരുമാറുന്നവനാണ് ആനന്ദ്.
അവനവനെ പകുത്തു നൽകുവാൻ തീരെ മടിയില്ലാത്ത പ്രകൃതം. അളന്നും തൂക്കിയും മാത്രം സ്നേഹം വിളമ്പുന്ന എന്റെ നേർ വിപരീതം. തുടക്കത്തിൽ  ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ പൊതുവായുണ്ടായിരുന്നത്  കവിത മാത്രം. കോളേജ് കാലത്ത് ഒരു മത്സരത്തിലൂടെയാണ് ഞങ്ങൾ പരിചയപ്പെടുന്നത് തന്നെ. എന്റെ കവിതയിൽ അങ്ങിങ്ങായി കടന്ന് വരുന്ന  വരണ്ട  നീർച്ചാലുകളെക്കുറിച്ച് ചോദിച്ചു കൊണ്ടായിരുന്നു തുടക്കം . എന്തിനാണ് ഇല്ലായ്മകളുടെ ബിംബങ്ങൾ വാരി വിതറുന്നതെന്ന ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരമില്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ട് , അവന്റെ വരികളിലെ  ധാരാളിത്തത്തിന്റെ ചെകിടിപ്പിനെപ്പറ്റി ഞാനും സൂചിപ്പിച്ചു. പിന്നീട് അല്പം ക്ഷമാപണത്തോടെ തന്നെ ജലരേഖകളില്ലാത്ത ഗ്രാമം വീണ്ടും വീണ്ടും സ്വപ്നം കാണുന്നതിനെക്കുറിച്ചു അവനോടു പറഞ്ഞു. കത്തുകളിലൂടെയുള്ള കൊടുക്കൽ വാങ്ങലുകളിലൂടെ സൗഹൃദം  ഒരരുവിയായി ഒഴുകാൻ അധിക സമയമെടുത്തില്ല. കവിതാ ബിംബങ്ങൾക്ക് ചേർന്ന കർമ്മ മേഖലയെന്ന പോലെ, പഠനം പൂർത്തിയാക്കിയ ശേഷം,  ജല സ്രോതസ്സുകളെക്കുറിച്ച് പഠിക്കാനായി  വെള്ളം ദുർലഭമായൊരു നാട്ടിലേക്ക് ഞാനൊറ്റയ്ക്ക്  ചേക്കേറിയപ്പോഴും ഞങ്ങളുടെ ആത്മബന്ധം കൂടിയതേയുള്ളു.

ആലോചനകളിൽ കുരുങ്ങി നിന്നത്  കാരണം ആനന്ദ്  വന്നത് അറിയാതെ പോയി. 'അമൃത ' എന്ന മൃദുവായ വിളി കേട്ട് മുഖമുയർത്തി  നോക്കിയത് തന്നെ,  ചിരിക്കുന്ന ആ മുഖത്തേക്കാണ്. പൊയ്‌പ്പോയ വർഷങ്ങൾ വലിയ മാറ്റമൊന്നും വരുത്തിയിട്ടില്ല. അകത്തെന്തോ,  അത് പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്ന, അലിവിന്റെ നീരൊഴുക്കുള്ള മുഖം.

( തുടരും )