അവനും അവളും (3)

 ആറു മണിയുടെ കലപിലകളിൽ തനിയെ ഉണർന്നു...
അടുത്ത് അമ്മയിരുപ്പുണ്ടായിരുന്നു.. ഈ മുറിയിൽ താഴെ വിരിച്ചുള്ള അമ്മയുടെ കിടപ്പു ആശുപത്രിയിൽ നിന്നും വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ തുടങ്ങിയതാണ്. അക്കാലത്തെ പാതി ഓർമകളെ എനിക്കുള്ളൂ.. ഇത്തിരി ബോധം വന്നു എന്നത് കൊണ്ട് മാത്രം വീട്ടിലേക്കു തിരികെ വരാൻ ഭാഗ്യമുണ്ടായെന്ന് പറയാം... അമ്മയുടെ ഓരോ നിമിഷവും എനിക്ക് ചുറ്റുമായിരുന്നു. എങ്ങനെയെങ്കിലും എന്നേ പഴയ ഞാനാക്കാൻ കൊണ്ടു പിടിച്ച ശ്രമം. ഒരുപക്ഷെ ആ വിധം മുന്നോട്ട് പോയിരുന്നെങ്കിൽ അമ്മ ആഗ്രഹിക്കും പോലെ ഞാൻ സുഖപ്പെട്ടേനെ.. നിർദ്ദയം ചിലർ പറഞ്ഞ വാക്കുകൾ, അമ്മയുടെ ശക്തി മുഴുവനും ചോർത്തിക്കളഞ്ഞു.  എത്രയോ  രാത്രികൾ  അമ്മയുടെ കണ്ണുനീരായിരുന്നു എനിക്ക് താരാട്ട്..പിന്നീട്
 കല്ല് പോലുള്ള അകവും മുഖവുമായി അമ്മ എല്ലാത്തിനെയും നേരിട്ടു.. എന്നെയും.
ഇന്നിപ്പോൾ  അമ്മ കരഞ്ഞു കൊണ്ട് എന്നേ തന്നെ നോക്കിയിരിക്കുകയായിരുന്നു .. നെറ്റിയിൽ ഒരുമ്മ തന്നിട്ട് എന്റെ മോൾ മിടുക്കിയാണെന്നും പറഞ്ഞു പോയി...വീണ്ടും എന്റെ കൺപീലികൾ നനഞ്ഞൊട്ടി..
.....
ഈ ദിവസത്തെക്കുറിച്ച് എനിക്കേറെ പ്രതീക്ഷകൾ ഉണ്ട്.... ഹൃദയ താളത്തിനൊപ്പം എന്റെയിന്ദ്രിയങ്ങളും നൃത്തം വെച്ചു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

എനിക്ക് ഒരുപാട് ഡയറികൾ ഉണ്ട്.. ഓർമ്മകൾ കൈമോശം വരുമെന്ന് ഊഹിച്ചിരുന്നോ ഞാനന്നേ ?  അത്ര വിശദമായിട്ടാണ് ഓരോ വിചാരവും വരച്ചിട്ടിരിക്കുന്നതും.. പല  പ്രായത്തിൽ എഴുതിയവ...ആദ്യം മുതലേ അറിയണമല്ലോ എന്നെ.. കൗതുകം തോന്നി, നിഷ്കളങ്കമായ ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ  സ്വപ്നം കാണുന്ന ചെറിയ പെൺകുട്ടിയെ പരിചയപ്പെട്ടപ്പോൾ. ഇത്രയും ധൈര്യമോ?
വിഷാദം ചാപ്പ കുത്തിയ മുഖമുള്ള  കൗമാരക്കാരിയെ കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോൾ  ഉള്ളു പിടഞ്ഞു.
ചിത്രം വരച്ചുള്ള അവളുടെ സ്വയം സാന്ത്വനിപ്പിക്കൽ ആശ്വാസമേകി.... നിറങ്ങളും നിഴലുകളും അവൾക്കു കൂട്ടുണ്ടല്ലോ..
ഇനിയാണ് എനിക്കറിയേണ്ട കാര്യങ്ങൾ.
താരതമ്യേന ഗൗരവക്കാരിയായ ഒരു ഇരുപതുകാരിയിൽ എത്തിയപ്പോൾ ഇവൾ എത്രയോ മാറിപ്പോയി എന്നാണ് തോന്നിയത്.. മുറിപ്പെടാതിരിക്കാനായി എടുത്തണിയുന്നതാണോ ഈ കവചം?
പല കൂട്ടുകാർ, ചിരിയുടെ കൂടിച്ചേരലുകളിലും ഒറ്റയ്ക്കായി പോകുന്ന അവളുടെ വ്യക്തിത്വം.
പിന്നെ അവൻ... അവനെ പറ്റി എഴുതിയിരിക്കുന്നതിലും അധികം ചിത്രങ്ങളാണ്.. വെറുതെയല്ല ആ മുഖം ഭൂതകാലത്തിലേക്കുള്ള താക്കോലായത്..

അവനാണ് ആദ്യം അവളോട്‌ കൂട്ടുകൂടാൻ വന്നത്... ക്ലാസ്സിൽ ഇഷ്ടമുള്ള ആർക്കെങ്കിലും കത്തെഴുതാനുള്ള കളിയിൽ അവൻ  എഴുതിയത് അവൾക്കാണ്.  അവളുടെ ഗൗരവമുള്ള മുഖ ഭാവം ഇഷ്ടമായി എന്ന് തുടങ്ങുന്ന ഏതാനും വരികൾ ഡയറിയിൽ പിൻ ചെയ്തു വെച്ചിരിക്കുന്നു. മറ്റൊരു ചുറ്റുപാടിൽ വളർന്നു വലുതായവന് അവളുടെ രീതികൾ ഇഷ്ടപ്പെട്ടത് സ്വാഭാവികം... പ്ലസ്  ടു വരെ പഠിച്ച സ്കൂളുകളെക്കുറിച്ചും കൂട്ടുകാരെപ്പറ്റിയും അവൻ വാതോരാതെ സംസാരിച്ചിരുന്നു... അവൻ വളർന്ന നാടിന്റെ തിരക്കുകളെക്കുറിച്ചും അവിടത്തേതായി അവൾ ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരുന്ന നൃത്തത്തെ കുറിച്ചുമെല്ലാം..
അവൾക്കു പ്രിയപ്പെട്ട ഹിന്ദി സിനിമ ഗാനങ്ങളുടെ അർത്ഥം പറഞ്ഞു കൊടുത്തു കൊണ്ടു കൂടെയിരുന്നു... ഉള്ളിൽ തോന്നിയ ഇഷ്ടത്തിന്റെ ഒരു ശതമാനം പോലും പുറത്ത് കാണിക്കാതെ അവൾ നിർമമയായി എല്ലാം കേട്ടിരുന്നു.. അവന്റെ റെക്കോർഡ് ബുക്ക്‌ വരച്ചു തരുമോ എന്നുള്ള ചോദ്യങ്ങളെ നിസാരമായി അവഗണിച്ചു.. തീരെ പക്വതയില്ലാത്തതെന്ന് അവന്റെ സ്വഭാവത്തെ പരിഹസിച്ചു.... സ്നേഹത്തോടെ പറയുന്ന ഒരു വാക്കിൽ  തന്റെ ഹൃദയം വെളിപ്പെടുമോ എന്ന് ഭയന്ന് കഴിവതും മൗനിയായി...
ഒരു ഘട്ടം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ അകലാൻ തുടങ്ങി...പരസ്യമായ സ്നേഹപ്രകടനങ്ങളും കരുതലും കൊണ്ടു നിത്യ അവനോടു അടുത്തു കൊണ്ടിരുന്ന സമയം..... ഒരുമിച്ചുള്ള അവസാനത്തെ സ്റ്റഡി ടൂറിന്റെ സമയമായപ്പോഴേക്കും അവനും നിത്യയും ക്ലാസ്സിലെ പ്രണയ ജോഡികളെന്ന് പേരെടുത്തു കഴിഞ്ഞിരുന്നു... ആഗ്രഹങ്ങളില്ലാതിരുന്നതിനാൽ  അവൾ അപ്പോഴും ശാന്തമായി അവളുടെ കോണിൽ കഴിഞ്ഞു.
അവൾക്കതിനു കഴിയുമായിരിക്കും. പക്ഷെ എനിക്ക് തീരെ പറ്റുന്നില്ലല്ലോ.. എന്തിനായിരുന്നു സ്വന്തം മുഖം മറച്ചു പിടിച്ചുള്ള ആ നാട്യം? സ്നേഹത്തിന്റെ മുറിവുകൾ ഭയന്ന്  പിൻവാങ്ങിയവൾക്കു  മറവിയുടെ മരവിപ്പാണല്ലോ കാലം കാത്തു വെച്ചത്?